ماجرا عظيم بود و خطرناک

براي کساني که در پايتخت زندگي نمي کنند يا در فضاي رسانه هاي مجازي آمد وشد کمي دارند، اتفاقي که پس از انتخابات دهم صورت گرفت، ممکن است موضوع مهمي باشد اما بسياري از آنان در تصورشان هم نمي گنجد که اگر سير ماجرا تغيير نمي کرد ، براندازي جمهوري اسلامي احتمال دور از ذهني نبود و تمام اهميت 9 دي نيز به اين دليل است که ماجرا بس عظيم بود و خطرناک، و اين تفاوتي اساسي ايجاد مي کند بين اين روز و بسياري ديگر از روزهاي افتخارآفرين.

تفکيک نشدن قبل وپس از انتخابات

اينکه فتنه 88 چرا و چگونه رقم خورد، چه کساني و به چه شکل زمينه هاي آن را ايجاد کردند، سران فتنه چه کساني بودند آيا برخي ازکانديدا ها سران فتنه محسوب مي‌شوند يادست اندرکاران آن و بازي خوردگان آن شامل چه طيف هايي مي شدند و....همگي از موضوعاتي هستند که پرداختن به آن ضرورتي است که مجالي وسيع تر مي طلبد و شرايطي آرام تر و بازتر، اما درحدنيازي که بحث فعلي لازم دارد درحد اشاره، شرايط کشور پيش از روزعاشوراي سال 88 را بدون آنکه به ضريب تاثيرگذاري هرکدام اشاره کنيم، مي توان اينگونه توصيف کرد: التهاب سياسي که پيش از برگزاري انتخابات مخصوصا به دليل مناظره ها ايجاد شده بود؛ برخي سوءرفتارها و سوءمديريت هاي تعدادي از مسئولان که زمينه برخي بي اعتمادي ها را ايجاد کرده بود؛ برنامه ريزي حساب شده دشمن براي ايجاد، تقويت و بهره برداري از زمينه هاي بي اعتمادي با استفاده از رسانه ها و نفوذي هاي آن ها در کشور مخصوصا در اطراف برخي کانديداها؛ اتهام زني برخي کانديداها به نظام براساس توهم، شخص محوري ، خودبيني و لجاجت؛ تندروي هاي غيرشرعي و نابخردانه در برخورد فيزيکي و سياسي با معترضين و در نهايت سکوت نخبگان از سرعافيت طلبي، غفلت يا تحليل هاي غلط، باعث شده بود حق و باطل به گونه اي در هم ممزوج شوند که تميز آن ها از يکديگر و تصميم درست گرفتن درباره آن به شدت سخت شود. شايد بتوان مهمترين مساله اي را که زيربناي تحير و اشتباه بسياري از نخبگان و بخشي از مردم شده بود را تفکيک نکردن مسائل قبل از برگزاري انتخابات با اتفاقات پس از آن دانست بر اين اساس بسياري، اعتراضات موجود را تنها اعتراضي اجتماعي به نحوه برگزاري انتخابات مي دانستند و قبول نداشتند که هدف از اين اعتراضات يا نتيجه آن براندازي نظام اسلامي است.

بازهم عاشورا

بعد از ندادن مجوز راهپيمايي، استراتژي معترضين -که عده زيادي از آنان فقط براي حقي که تصور مي کردند از آن ها گرفته شده به صحنه خيابان ها مي آمدند نه براندازي- اين بود که از تجمعات رسمي خياباني مانند نماز جمعه و روزقدس به اين دليل که حکومت نمي تواند از حضورشان جلوگيري کند براي عده کشي خياباني استفاده کنند البته هرچه زمان مي گذشت و دشمن اعتراض ها را به سمت اهداف براندازي خود بيشتر سوق مي داد، با شفاف ترشدن مواضع از حمايت مردمي کمتري برخوردار مي شد بعنوان مثال بعد از شعارهاي انحرافي نه غزه، نه لبنان...در روز قدس و حمايت "دست اندرکاران" فتنه - به تعبير رهبرانقلاب- بخش زيادي از نخبگان دست از حمايت خود از جريان سبز برداشتند اما هنوز تصميم نگرفته بودنددر مقابل اين جريان دست به حرکتي جدي بزنند و حداقل سکوت خود را بشکنند همچنين بخشي از مردم هنوز اهميت حضور خود را درک نکرده و منتظر بودند درصورت اعلام نياز مسئولان در صحنه حضور يابند و بخشي ديگر نيز هنوز در حال و هواي رقابت هاي انتخاباتي سير مي کردند و اختلافات موجود را ادامه رقابت احمدي نژاد، موسوي مي ديدند و چون از رفتار دو طرف و حاميان تندروشان دلزده شده بودند سکوت در پيش گرفته و نظاره گر بودند اما خيابان کشي مخالفان به جاي عزاداري در روزعاشورا که براي همه مردم ايران از جايگاه خاصي برخوردار است و مخالفت علني آنان با نظامي که نشان داده بود ميراث دار صاحب اين روز است و زمينه ساز ظهور منتقم آن، براي همگان روشن کرد که همانطور که رهبرانقلاب از ابتدا تاکيد مي کردند مساله موجود احمدي نژاد يا موسوي نيست بلکه مساله تلاش براي براندازي نظام اسلامي با سوءاستفاده از احساسات عده اي معترض است.

هشتم و نهم ديماه سرآغاز ي مهم

اين بينش که پيش از وقايع روز عاشورا نيز کم کم در حال گسترش بود به يکباره فراگير شد در نتيجه، مردم منتظر فراخوان مسئولان نشدند و باحرکتي خودجوش ابتدا در چند شهرمهم که مهمترين آن ها مشهد بود، پيش از آنکه مسئولان در واکنش به خواست افکارعمومي تصميم به فراخوان براي راهپيمايي 9دي بزنند حرکت 8 دي را رقم زدند و حماسه 9 دي را کليد زدند به همين دليل براين باورم که حرکت مردمي 8 دي مخصوصا در شهرهاي مشهد و تبريز حتي از حماسه فراگير 9 دي مهمتر است در نتيجه اين شرايط مردم در 9 دي در دفاع از باورهاي انقلابي و اسلامي خود حضوري ميليوني پيدا کردند ، اين در حالي بود که تا پيش از آن، اکثريت مردم به رصد شرايط مي پرداختند و بخش کمي از جامعه حرکت هاي اجتماعي فعال در عرصه سياسي کشور را تشکيل مي دادند که مي توان آن ها را تحت عنوان دو جريان کلي سبز و مدافعان انقلاب تقسيم بندي کرد. اين دو جريان فعال نيز از طيفي با سلايق مختلف تشکيل مي شدند. طيف جريان سبز از معترضين به نتيجه انتخابات شروع مي شد تا به معاندين و مخالفين نظام اسلامي پايان مي يافت و در جريان مدافعان نظام نيز ولايت مداران معتدل و منتقد به برخي اشتباهات، يک سر طيف را شامل مي شدند و افرادي که معتقد بودند اتفاقات پيش آمده فرصتي است براي حذف همه اصلاح طلبان و منتقدان، در سر ديگر طيف قرار داشتند.

در شروع ماجرا کنار ماندن اکثريت جامعه، برآيند حرکت هاي اجتماعي فعال را به نفع جريان سبز مخصوصا در پايتخت رقم زده بود اما با گذشت زمان با جدا شدن هر چه بيشتر منتقدين و معترضين به انتخابات از جريان سبز از يک سو و از حالت انفعال درآمدن تعداد بيشتري از نخبگان و مردم در دفاع از انقلاب از ديگر سو، برآيند «حرکت هاي اجتماعي فعال» را کم کم به سمت تغيير سوق مي داد.

جهت برآيند حرکت هاي اجتماعي فعال هنوز تغيير کلي نکرده بود تا اين که وقايع روز عاشورا اتفاق افتاد و همانطور که گفته شد با فعال شدن اکثريت جامعه و ريزش سريع بخش معتدل طيف جريان سبز، برآيند حرکت هاي اجتماعي فعال در عرصه سياسي کشور از سويي به سوي ديگر "تغيير جهت" داد.

به گونه اي که بايستي آن را "نقطه عطف" آن مقطع تاريخي که شيب منحني تغيير جهت داد، ناميد البته با بصيرتي که مردم به دليل خدامحوري و ولايت پذيري داشتند اين واقعه قابل پيش بيني بود اما همانطور که به فرموده امام اسلام زنده از محرم و صفر است، حماسه جامعه ساز قيام حسيني اين رويداد قابل پيش بيني را به جلو انداخت.

چرا مخالفان بعد از 22 بهمن نااميد شدند نه بعداز 9دي

اين که چرا بعد از حماسه 9 دي در عزم مخالفان نظام براي مقابله خلل زيادي ايجاد نشد برمي گردد به دو مساله که توجه به نکته دومي براي مسئولان و اصحاب رسانه براي آينده از اهميت زيادي برخورداراست. دليل اول اين بود که 9 دي "نقطه عطف" و آغاز تغيير جهت شيب منحني تحرکات اجتماعي بود و نه "نقطه اوج" آن در نتيجه حضور مردم در راهپيمايي 22 بهمن بسيار بيشتر و پرشکوه تر از 9 دي بود و با اينکه آغاز تغيير جهت از اهميت بيشتري از نقطه اوج برخورداراست اما تاثير ملموس نقطه اوج بيشتر از نقطه عطف است اما دليل مهمتر اين مساله برمي گشت به فضاسازي رسانه اي دشمن و بي اعتمادي که به رسانه هاي داخلي ايجاد شده بود به گونه اي که مخالفان - اعم از معترض و معاند- به دليل بي اعتمادي به رسانه هاي داخلي همه چيز را از دريچه رسانه هاي خارجي، وبلاگ ها و سايت هاي معاند مي ديدند و اين رسانه ها به گونه اي موضوعات از جمله حماسه 9 دي را بازنمايي مي کردند که با واقعيت فاصله زيادي داشت اما در روز 22 بهمن، چون مخالفان به غلط باور کرده بودند که اکثريت جامعه با آن ها هستند تصميم گرفتند به صورتي پراکنده و غيرمنسجم درون مردم جاي بگيرند تا به اصطلاح خودشان حکومت نتواند با آن ها برخورد کند آنان قرار گذاشته بودند همزمان نمادهاي منتسب به خود را به يکباره بيرون بياورند و به نمايش بگذارند و اقتدار اجتماعي خود را با جمعيتي که فکر مي کردند بسيار بيشتر از حاميان انقلاب است در روز ملي جمهوري اسلامي به نمايش بگذارند به همين دليل اين بار مخالفان که درون جمعيت بودند واقعيت را با چشمان خود ديدند نه از دريچه رسانه هاي فتنه انگيز. با اينکه هميشه اهميت نقطه عطف بسيار بيشتراز نقطه اوج است و به عبارت دقيقتر نقطه اوج (22بهمن) نتيجه نقطه عطف (9 دي) است اما در 22 بهمن مخالفين به دليل مشاهده مستقيمي که از واقعه داشتند، ديگر دچار فريب رسانه اي نشدند و با چشمان خود انبوه ميليوني جمعيت از پير و جوان را ديدند درحالي‌که مي توانستند در فريادها و چشمان مردم باورهاي عميق آنان به اسلام و انقلاب را حس کنند و مشاهده کردند که دشمنان انقلاب دربرابر سيل عظيم مردمي که معتقد به اسلام حسيني هستند چه اندک و چه کوچک هستند. خلاصه آنکه به اصطلاح تدبير خارج نشينان معاند براي قدرت نمايي براندازان نظام در مهمترين اجتماع انقلابي سال، باعث شد هيچ تحرک رسانه اي نتواند اين برداشت واقعي از مردم ايران را تغيير دهد و در نهايت در 22 بهمن 88 که نتيجه راه پيمايي و حضور تاريخي 9 دي بود، تير خلاصي بر پيکر دشمنان نظام وارد شد. «و مکروا مکرالله والله خيرالماکرين».